φιδοχορτο

Πληροφορίες για τo ζιζάνιο φιδόχορτο

Φιδόχορτο (Dracunculus vulgaris): Πολυετές γεώφυτο της οικογένειας Araceae, γνωστό και ως «δρακόριζα» ή «δρακόπαπια». Στην Ελλάδα απαντάται αυτοφυές, κυρίως σε σκιερές και υγρές θέσεις, και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί ως ανεπιθύμητη βλάστηση.

Χαρακτηριστικά:
🔹 Ύψος 60–120 cm.
🔹 Φύλλα μεγάλα, βαθιά λοβωτά, πράσινα με μωβ αποχρώσεις στα νεύρα.
🔹 Άνθος: εντυπωσιακό, με σκούρα μωβ – σχεδόν μαύρη σπάθη που περιβάλλει σκούρο σπάδικα.
🔹 Άνθηση άνοιξη – αρχές καλοκαιριού, με έντονη δυσάρεστη οσμή (προσέλκυση εντόμων-επικονιαστών).
🔹 Καρποί: συστάδες από σαρκώδεις, κόκκινους καρπούς.
🔹 Υπόγειο όργανο: κονδυλώδης ρίζωμα, που αποθηκεύει θρεπτικά.

Διασπορά:
🔹 Πολλαπλασιάζεται με κονδύλους, αλλά και με σπόρους που διασπείρονται από πουλιά.
🔹 Ευδοκιμεί σε σκιερές, υγρές θέσεις, άκρες ρυακιών, περιθώρια καλλιεργειών, αλλά και σε εγκαταλελειμμένα χωράφια.

Σημασία ως ζιζάνιο:
🔹 Σχηματίζει πληθυσμούς σε σκιερές εκτάσεις, εκτοπίζοντας άλλα ποώδη φυτά.
🔹 Δημιουργεί πρόβλημα σε καλλιέργειες με υψηλή υγρασία, π.χ. δενδροκομικές εκτάσεις.
🔹 Όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά (περιέχουν οξαλικά άλατα), προκαλώντας ερεθισμούς και δηλητηριάσεις σε ζώα και ανθρώπους.

Έλεγχος:
🔹 Μηχανικός: εκρίζωση κονδύλων· δύσκολη λόγω αναβλάστησης.
🔹 Χημικός: εφαρμογή διασυστηματικών ζιζανιοκτόνων σε φύλλωμα ή σε κομμένους βλαστούς.
🔹 Διαχειριστικός: αποφυγή εξάπλωσης με τον έλεγχο των καρπών και τακτικός καθαρισμός περιθωρίων χωραφιών.