Ακτινίδιο: Οδηγός Λίπανσης

Eνδεικτικές ποσότητες θρεπτικών στοιχείων (ανά στρέμμα ανάλογα με την ηλικία των πρέμνων)
ΘΡΕΠΤΙΚΑ	N	P2O5	K2O
1o Έτος	2-2,5	-	-
2ο Έτος	3-6	2-3	3-3,5
3ο Έτος	7-10	3,5-4,5	4-6
4ο Έτος	11-14	5-6	7-9
5ο Έτος	15-17	7-8	10-12
6ο Έτος	18-20	9-10	13-15
7ο Έτος	21-25	11-15	16-25

 

Προτεινόμενοι τύποι λιπασμάτων για βασική λίπανση και δόσεις/στρέμμα:
Τύπος Λιπάσματος	Δοσολογία (κιλά/στρέμμα)
12-8-16 (+Mg+Ιχν.) ή 15-9-15 (+Mg+Ιχν.)	80-100
12-8-16  (+Mg+Ιχν.) (βραδιας Αποδεσμευσης)	60-100
21-5-10 (+Mg+Ιχν.) (βραδιας Αποδεσμευσης)	50-90
20-10-15(S) (+Mg+Ιχν.) (βραδιας Αποδεσμευσης)	70-90
15-15-15	70-90
15-10-18(S) (+Mg) (βραδιας Αποδεσμευσης)	60-80

 

Eφόσον υπάρχει ανάγκη συμπληρωματικής προσθήκης λιπάσματος, προτείνονται οι παρακάτω τύποι λιπασμάτων για Επιφανειακή ή Υδρολίπανση Kg/στρ.
Τύπος Λιπάσματος	Δοσολογία (κιλά/στρέμμα)
15-3-20 (+Mg+Ιχν.)	25-40
20-0-0 Υδρολίπανσης ή Σπαρτό	25-40
15-9-15 (+Mg+Ιχν.) ή 15-3-20 (+Mg+Ιχν.)	25-50
Ουρία 46-0-0 (Συμβατική)	20-25
Ουρία 46-0-0 (βραδίας Αποδεσμευσης)	15-25
Θειϊκή Αμμωνία 21-0-0(S)	25-40
26-0-0	25-35

Άζωτο (N)

Συµπτώµατα ανεπάρκειας αζώτου εκδηλώνονται όταν το επίπεδο στα φύλλα πέσει κάτω από 1,5%. Η περίσσεια αζώτου είναι πιο σύνηθες φαινόµενο στη χώρα µας µε σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα και κυρίως στη συντηρησιµότητα των καρπών καθώς και στην ευπάθεια των δένδρων στις χαµηλές θερµοκρασίες. Υψηλά επίπεδα αζώτου µειώνουν το επίπεδο της βιταµίνης C.^[2]

Φωσφόρος (P)

Αναφέρθηκε ότι πριν από την εγκατάσταση του ακτινιδεώνα ενσωµατώνεται µε το όργωµα στο έδαφος µια ποσότητα φωσφόρου, ανάλογα µε την περιεκτικότητα του εδάφους σε φωσφόρο.
Ένα έδαφος θεωρείται ιδανικό από πλευράς φωσφόρου όταν η περιεκτικότητα του είναι 40 - 50 ppm. Προτιµάται η ενσωµάτωση του φωσφόρου πριν από τη φύτευση, γιατί µετά τη φύτευση ο φωσφόρος δεσµεύεται στα επιφανειακά στρώµατα του εδάφους και µόνο µικρές ποσότητες προσλαµβάνονται από τα φυτά (20).
Συµπτώµατα καθαρά ανεπάρκειας φωσφόρου δεν συναντώνται συχνά στην πράξη. Μπορεί να φανεί µια καχεξία (καθυστέρηση στην αύξηση) µε βλαστούς λεπτούς. Τέτοια συµπτώµατα εκδηλώνονται συνήθως όταν το επίπεδο του στοιχείου στα φύλλα είναι κάτω από 0,12%. ^[2]
Υψηλές συγκεντρώσεις φωσφόρου στο έδαφος δεσµεύουν κυρίως τα στοιχεία σίδηρο και ψευδάργυρο. Για το λόγο αυτό εδάφη στα οποία τα φυτά εκδηλώνουν χλώρωση σιδήρου, η λίπανση µε φωσφόρο (απλά ή σύνθετα λιπάσµατα) επιδεινώνει τη χλώρωση. Η χρήση αραιού φωσφορικού λιπάσµατος του τύπου 0-20-0, προτιµάται, ιδίως στα όξινα και φτωχά σε ασβέστιο εδάφη, γιατί δίνεται συγχρόνως στα φυτά και το πολύτιµο γι’ αυτά στοιχείο ασβέστιο.
Σε µια ανεπτυγµένη φυτεία ακτινιδιάς µια ενδεικτική ποσότητα φωσφόρου κατά στρέµµα είναι 6 κιλά/έτος.
Η χρήση µυκορίζων βοηθάει πολύ στην αντιµετώπιση των προβληµάτων ανεπάρκειας φωσφόρου. Επίσης, οι διαφυλλικοί ψεκασµοί µε ειδικά σκευάσµατα, ιδίως φωσφορικού καλίου, αν και δεν αντιµετωπίζουν το πρόβληµα σε περιπτώσεις µεγάλης ανεπάρκειας, ωστόσο βοηθούν την όλη κατάσταση, ιδίως σε περιπτώσεις µικρής ανεπάρκειας. ^[2] 

Κάλιο (K)

Από όλες τις τροφοπενίες, η πιο συχνή είναι αυτή του καλίου, δεδοµένου ότι το στοιχείο αυτό προσλαµβάνεται από την ακτινιδιά σε ποσότητα µεγαλύτερη κάθε άλλου στοιχείου.
Συµπτώµατα ανεπάρκειας εκδηλώνονται αµέσως µετά το άνοιγµα των βλαστοφόρων οφθαλµών. Αργότερα εκδηλώνεται περιφερειακή χλώρωση στα φύλλα.
Σύνηθες φαινόµενο είναι, ιδίως κατά τις θερµές ώρες της ηµέρας, ή την πνοή των ξηρών ανέµων, η συστροφή των άκρων του φύλλου προς την επάνω επιφάνεια.
Ο κανονικός εφοδιασµός των δένδρων ακτινιδιάς µε κάλιο είναι απαραίτητος για την αντιµετώπιση έλλειψης νερού ή έντονες ξηροθερµικές καταστάσεις αλλά και για την άµυνα κατά των χαµηλών θερµοκρασιών.
Στην χώρα µας το καλιούχο λίπασµα που χρησιµοποιείται είναι το θειϊκό κάλιο, καθώς και σύνθετα λιπάσµατα διαφόρων τύπων. Σε άλλες χώρες γίνεται µεγάλη χρήση και του χλωριούχου καλίου που περιέχει το στοιχείο χλώριο το οποίο είναι επίσης απαραίτητο για την ακτινιδιά. Αναφέρεται µάλιστα ότι το κάλιο προσλαµβάνεται καλύτερα µε τη µορφή του χλωριούχου καλίου. Αναφέρεται επίσης ότι από τη χρήση του χλωριούχου καλίου η παραγωγή αυξήθηκε κατά 30% σε σύγκριση µε το θειϊκό κάλιο.
Ωστόσο η χρήση του χλωριούχου καλίου πρέπει να γίνεται µε προσοχή γιατί δεν είναι χωρίς κινδύνους.^[2]

 

Άλλα στοιχεία

Ασβέστιο. Στις περιοχές µε όξινα εδάφη και όπου η σχέση ασβέστιο/µαγνήσιο είναι πολύ χαµηλή χρησιµοποιείται η ασβεστούχος νιτρική αµµωνία και µετασυλλεκτικά γίνεται εφαρµογή νιτρικού ασβεστίου. Για τη βελτίωση της σκληρότητας και της αντοχής των καρπών σε ασθένειες πραγµατοποιούνται ψεκασµοί µε διάφορα σκευάσµατα ασβεστίου.
Μαγνήσιο. Χορηγούνται 6-8 µονάδες µαγνησίου κυρίως σε όξινα εδάφη και εκεί όπου η σχέση ασβέστιο/µαγνήσιο είναι πολύ υψηλή. Το νιτρικό µαγνήσιο χορηγείται µε ψεκασµό µετά από τη συγκοµιδή σε συγκέντρωση 1,5% ή µετά από την καρπόδεση µε 0,5%.
Mαγγάνιο. Ενσωµατώνονται στο έδαφος περίπου 50 gr θειϊκού µαγγανίου/δέντρο ή το θειϊκό µαγγάνιο εφαρµόζεται το χειµώνα µε ψεκασµό σε συγκέντρωση 2% ή εφαρµόζονται χηλικές µορφές του µαγγανίου την περίοδο της έντονης βλάστησης την άνοιξη.
Ψευδάργυρος. Στο έδαφος εφαρµογή λιπασµάτων ψευδαργύρου, µπορεί να γίνει µόνο σε όξινα εδάφη. Η αντιµετώπιση της ανεπάρκειας ψευδαργύρου γίνεται κυρίως µε ψεκασµούς κατά τη χειµερινή περίοδο ή την άνοιξη. Ο θειικός ψευδάργυρος εφαρµόζεται το χειµώνα πριν από τη διόγκωση των οφθαλµών σε συγκέντρωση 2,5%. Για αποφυγή φυτοτοξικότητας ο ψεκασµός πρέπει να απέχει 15 ηµέρες τουλάχιστον µετά από κλάδευµα και 1 µήνα πριν ή µετά από ψεκασµό µε χειµερινούς πολτούς.
Σίδηρος. Η ανεπάρκεια του σιδήρου είναι η πιο ορατή τροφοπενία που παρατηρείται σε εδάφη µε µεγάλη περιεκτικότητα ασβεστίου και ως εκ τούτου µε υψηλό pH. Η αντιµετώπιση της χλώρωσης γίνεται στη πράξη µε τη χρήση οργανικών (χηλικών) ενώσεων σιδήρου.

Το χηλικό ασβέστιο, ο χηλικός ψευδάργυρος, το χηλικό µαγγάνιο και ο χηλικός σίδηρος εφαρµόζονται διαφυλλικά την άνοιξη σύµφωνα µε τις οδηγίες του παρασκευαστή.
Τα διαφυλλικά σκευάσµατα βορίου εφαρµόζονται σε 1 έως 2 ψεκασµούς πριν ή µετά από την άνθηση, σύµφωνα µε τις οδηγίες του παρασκευαστή. ^[1]