Πεπόνι, Καρπούζι: Τροφοπενίες και ελλείψεις θρεπτικών στοιχείων

Τα καρπούζια προτιμούν τα καλά στραγγιζόμενα, αμμώδη εδάφη. Ανέχονται τα όξινα εδάφη (pH μέχρι και 5,5) αλλά χρειάζονται μικροστοιχεία τα οποία δεν είναι διαθέσιμα σε μερικά εδάφη. Τόσο το χαμηλό μαγνήσιο όσο και η χαμηλή αναλογία καλίου και ασβεστίου προς το μαγνήσιο μπορούν να προκαλέσουν πτώση των φύλλων. Η χαμηλή ποσότητα ασβεστίου είναι επίσης ένα πρόβλημα. Μια σκούρα, δερματώδης περιοχή αναπτύσσεται στα καρπούζια όταν δεν υπάρχει επάρκεια νερού και το υπάρχων ασβέστιο δεν είναι διαθέσιμο για την ανάπτυξη του καρπού. Προετοιμασία του αγρού με δολομίτη και άρδευση μπορούν συνήθως να εμποδίσουν αυτή την ασθένεια που προκαλείται από την έλλειψη του ασβεστίου.[3]
Η βασική λίπανση ενσωματώνεται μετά από την απολύμανση και μετά την μεταφύτευση σε όλη την επιφάνεια του εδάφους και σε βάθος 30 εκ. ή κατά μήκος των γραμμών φύτευσης με τη μισή ή τα 2/3 της ποσότητας.^[6]
Πρέπει να αποφεύγετε η υπερβολική αζωτούχα λίπανση, και όπου γίνεται να γίνεται κυρίως νιτρική, να αποφεύγονται τα αμμωνιακά και να γινετε διατήρηση του pH του εδάφους στο 6,5 έως 7,0. οποί υπάρχει πρόβλημα με Αδροφουζαρίωση, Φαιά σήψη (Βοτρύτη) και Βακτηριακή σήψη στελέχους (Erwinia carotovora).
 

Το πεπόνι απαιτεί  καλά στραγγιζόμενο έδαφος και δεν ευδοκιμεί σε βαριά αργιλώδη ή τυρφώδη εδάφη. Η θερμοκρασία του εδάφους πρέπει να είναι τουλάχιστον 20 °C για καλό φύτρωμα και 32 °C για άριστο. Το pH του εδάφους επηρεάζει την διαθεσιμότητα των θρεπτικών στοιχείων στο έδαφος, την κινητικότητα των μικροοργανισμών και τελικά την ανάπτυξη του φυτού, την απόδοση και την ποιότητα των καρπών. Είναι σημαντικό για την καλλιέργεια του πεπονιού η διατήρηση του pH του εδάφους μεταξύ των τιμών 6,0-6,5. Η εδαφική ανάλυση δείχνει το pH του εδάφους και την ποσότητα ασβεστίου που πρέπει να προστεθεί, όταν χρειάζεται,  ώστε να αυξηθεί το pH στα επιθυμητά επίπεδα.^[3]
Το πεπόνι απαιτεί  μέτρια ποσότητα εδαφικής λίπανσης. Το άζωτο πρέπει να είναι επαρκή για μια δυναμική βλαστική ανάπτυξη, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να αναζωογονήσει την βλαστική ανάπτυξη κατά την περίοδο ανάπτυξης των καρπών. Αν αυτό συμβεί τα φύλλα και οι καρποί ανταγωνίζονται για τους υδατάνθρακες και μπορεί να μειωθεί η απόδοση σε καρπούς και η περιεκτικότητα σε σάκχαρα. Όλος ο απαιτούμενος φώσφορος πρέπει να χορηγείται κατά τη διάρκεια ή κοντά στην περίοδο σποράς ή μεταφύτευσης.  Αν απαιτούνται μικρές ποσότητες φωσφόρου τότε η εφαρμογή σε δόσεις είναι καλύτερη διότι ο φώσφορος κινείται ελάχιστα στο έδαφος. Το καλίου  πρέπει να χορηγείται σε δυο δόσεις από 1/3 ως 1/2 του συνολικού ή να ενσωματώνεται στη σποροκλίνη πριν τη μεταφύτευση. Επίσης, το άζωτο πρέπει να χορηγείται σε δύο δόσεις από 1/5 ως 1/3 του απαιτούμενου ή να ενσωματώνεται στη σποροκλίνη πριν τη μεταφύτευση. Γενικά, ο διαφυλλικός ψεκασμός των βασικών στοιχείων είναι μια αμφισβητούμενη πρακτική. Ουσιαστικά είναι αδύνατο τα φυτά του πεπονιού να απορροφήσουν αρκετό άζωτο, φώσφορο ή κάλιο μέσω των φύλλων έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν σοβαρές ελλείψεις. Οι διαφυλλικοί ψεκασμοί δευτερευόντων στοιχείων ή μικροστοιχείων μπορεί να βοηθήσουν στο να μετριαστούν οι ελλείψεις. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να εφαρμόζονται μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο και σε ποσότητες που συνιστώνται.^[3]
Όπου υπάρχει πρόβλημα με Αδροφουζαρίωση, Φαιά σήψη (Βοτρύτη) και Βακτηριακή σήψη στελέχους (Erwinia carotovora), θα πρέπει να αποφεύγετε η υπερβολική αζωτούχα λίπανση, και όπου γίνεται να γίνεται κυρίως νιτρική, να αποφεύγονται τα αμμωνιακά και να γινετε διατήρηση του pH του εδάφους στο 6,5 έως 7,0.
 

Συμπτώματα: Εμφανίζονται αρχικά στα παλαιότερα φύλλα όπου έχουν λίγο μικρότερο μέγεθος και κιτρινίζουν. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις ο ιστός μπορεί να νεκρωθει, η νέκρωση αρχίζει από τις άκρες και εκτείνεται προς το εσωτερικό του φύλλου.
Είναι χαρακτηριστικό τα πιο παχιά νεύρα μένουν πράσινα για μεγάλο χρονικό διάστημα ενώ ο ιστός ανάμεσα τα νεύρα έχει ήδη ξεραθεί. Σε έλλειψη καλίου τα φυτά είναι πιο ευαίσθητα σε μυκητολογικές και βακτηριακές ασθένειες, ενώ ο καρπός ωριμάζει αργά και χάνει την γεύση του.
Θεραπεία: Εφαρμογή στην εγκατάσταση της καλλιέργειας λιπασμάτων όπως Θειϊκό Κάλι.
Λίπανση: Η λίπανση καθορίζεται από την περιεκτικότητα του εδάφους σε κάλιο όπου 25 - 30 kg K2O απαιτούνται για να καλυφθούν οι ανάγκες. Το καλίου πρέπει να χορηγείται σε δυο δόσεις από 1/3 ως 1/2 του συνολικού ή να ενσωματώνεται στη σποροκλίνη πριν τη μεταφύτευση.
 

Τα συμπτώματα εμφανίζονται κυρίως μετά την καρπόδεση και είναι παρόμοια με τα συμπτώματα της ανεπάρκειας καλίου. Εμφανίζεται μεταξύ των νεύρων χλώρωση και αργότερα έχει έντονο κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα διαφέρει από αυτήν του καλίου όπου δεν ξεκινάει από την άκρη του φύλλου αλλά αρχίζει από την κατεύθυνση του μίσχου.
Λίπανση: Εφοδιάζουμε το έδαφος με 40 – 50 kg/στρ Θειίκό κάλι+Mg για να καλύψουμε τις ανάγκες σε μαγνήσιο και Θείο.^[1]
 

 

Η έλλειψη ασβεστίου είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης και της καταστροφής των ριζών που προκαλείται από διάφορες αιτίες: υπερβολική εδαφική υγρασία, πρόωρη ανάπτυξη του φυτού που συνοδεύεται από ξηρό καιρό, υπερβολική βροχόπτωση που εξασθενεί τα ριζικά τριχίδια και υπερβολικά άλατα στο έδαφος. Η πιθανότητες εμφάνισης της ασθένειας αυτής αυξάνονται όταν υπάρχει μικρά αναλογία ασβεστίου ως προς τα βασικά στοιχεία, όπως κάλιο και άζωτο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι πόροι των φύλλων είναι ανοιχτοί και το νερό.Καθώς ο καρπός δεν χάνει πολύ νερό με την εξάτμιση παραλαμβάνει μικρή ποσότητα ασβεστίου από το διάλυμα . Τη νύχτα, οι πόροι των φύλλων κλείνουν, η πίεση των ριζών πιέζει το διάλυμα στο φυτό και ο αναπτυσσόμενος καρπός παραλαμβάνει την ποσότητα του ασβεστίου και των άλλων στοιχείων. Αν το φυτό στρεσάρεται λόγω νερού τη νύχτα, η διαδικασία μπλοκάρει και ο καρπός παραλαμβάνει πολύ λίγο ασβέστιο, οπότε παρατηρείται έλλειψη ασβεστίου.^[3]
Το πρώτο σύμπτωμα είναι μια ελαφρώς υδαρής περιοχή στην κορυφή του καρπού. Η μολυσμένη περιοχή μαυρίζει και επιμηκύνεται σε ένα συνεχώς μεγαλύτερο κύκλο ώσπου ο καρπός αρχίζει να σαπίζει. Οι ιστοί γίνονται μαύροι, συρρικνώνονται  και αποκτούν μια ξηρή, δερματώδης υφή. Ανάπτυξη <μούχλας> από μύκητες ή βακτήρια παρατηρείται στη σαπισμένη περιοχή.
Καταπολέμηση: Είναι πολύ σημαντικό τα φυτά να μη στρεσάρονται λόγω νερού κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η καλλιέργεια και το βοτάνισμα μπορούν να αποφευχθούν όταν γίνεται σωστή χημική καταπολέμηση των ζιζανίων. Εάν η καλλιέργεια είναι απαραίτητη πρέπει να γίνεται επιφανειακά ώστε να αποφεύγεται . Η κάλυψη, η οποία εξυπηρετεί στη διατήρηση της εδαφικής υγρασίας . Η άρδευση να γίνεται κατά τον ζεστό και ξηρό καιρό. Τονίζεται ότι  το στρες τόσο από έλλειψη όσο και από υπερβολικό νερό ευνοεί την ανάπτυξη της συγκεκριμένης ασθένειας.^[3]