Προσβάλλονται όλα τα υπέργεια μέρη του φυτού. Η ασθένεια προκαλεί κηλίδωση σε φύλλα και καρπούς, η ζημιά μοιάζει με τους κρατήρες, που προκαλεί η ανθράκωση. Ο μύκητας επιζεί ως σαπρόφυτο στο έδαφος, επίσης στα φυτικά υπολείμματα και μέσα στο θερμοκήπιο, στα διάφορα υλικά. Στα φύλλα αρχικά εμφανίζονται πολυάριθμες ανοιχτοπράσινες υδατώδεις κηλίδες. Μετά αποκτούν γκρίζο χρώμα με χλωρωτική άλω. Εκεί οι ιστοί νεκρώνονται και πέφτουν, ώστε τα φύλλα φαίνονται κουρελιασμένα. Όταν η προσβολή γίνει σε νεαρά φυτά, αυτά σαπίζουν. Με συνθήκες υψηλής υγρασίας αναπτύσσεται το μυκήλιο που έχει ελαιώδες χρώμα. Εντονότερες και σοβαρότερες είναι οι προσβολές στους καρπούς (ιδιαίτερα στους νεαρούς).
Η ασθένεια ευνοείται από υγρό καιρό και θερμοκρασίες κάτω από 20 βαθμούς Κελσίου. Έντονες μεταβολές της θερμοκρασίας με παράλληλη ύπαρξη υγρασίας αυξάνουν την ευαισθησία των φυτών στις προσβολές από τον μύκητα.
Αντιμετώπιση:
α) Χρήση ανθεκτικών ποικιλιών.
β) Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για την παρεμπόδιση της ασθένειας είναι τα φυτά να αναπτύσσονται σε εδάφη με καλό αερισμό και καλή στράγγιση.
γ) Χρήση σπόρου απαλλαγμένου από το παθογόνο.
δ) Η εναλλαγή καλλιεργειών για τουλάχιστον τρία χρόνια με φυτά εκτός των κολοκυνθοειδών.
ε) Ψεκασμοί με εγγεκριμένα μυκητοκτόνα.