Bactrocera oleae (Δάκος της ελιάς)
Το Bactrocera oleae (Δάκος της ελιάς) είναι ένα από τα σοβαρότερα έντομα-εχθρούς της ελιάς, και αποτελεί το σημαντικότερο παράσιτο για την καλλιέργεια αυτή στις μεσογειακές χώρες. Είναι ένα μικρό δίπτερο έντομο (μύγα), του οποίου η προνύμφη αναπτύσσεται αποκλειστικά μέσα στον ελαιόκαρπο.
Η ζημιά που προκαλεί οφείλεται στη γέννηση αυγών μέσα στον καρπό. Οι προνύμφες που εκκολάπτονται, τρέφονται με τη σάρκα του ελαιόκαρπου, δημιουργώντας στοές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα:
🔹 Πτώση άγουρων καρπών.
🔹 Μείωση της ποσότητας και ποιότητας του παραγόμενου λαδιού.
🔹 Δευτερογενείς μολύνσεις από μύκητες και βακτήρια, λόγω της πληγής που προκαλείται.
Οι ζημιές μπορεί να είναι καταστροφικές, ιδιαίτερα σε χρονιές με ευνοϊκές καιρικές συνθήκες (ήπιος καιρός και αυξημένη υγρασία). Ο δάκος μπορεί να δώσει πολλές γενιές μέσα στο έτος, με τον πληθυσμό του να κορυφώνεται συνήθως από τα τέλη καλοκαιριού έως το φθινόπωρο.
Η αντιμετώπισή του βασίζεται:
🔹 Σε συστηματική παρακολούθηση με παγίδες.
🔹 Σε δακοκτονία με δολωματικούς ψεκασμούς ή κάποιες φορές με ευρύτερους ψεκασμούς, όταν οι πληθυσμοί ξεπερνούν τα οικονομικά όρια ζημιάς.
🔹 Σε ορθολογική καλλιεργητική διαχείριση, αποφυγή υπερβολικής λίπανσης και κλαδέματος, καθώς και συγκομιδή όσο πιο νωρίς γίνεται για να μειωθεί ο χρόνος έκθεσης των καρπών.
Ο δάκος της ελιάς έχει μεγάλη ικανότητα προσαρμογής και αναπαραγωγής, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την έγκαιρη και συντονισμένη αντιμετώπισή του σε επίπεδο περιοχής.
Η ζημιά που προκαλεί οφείλεται στη γέννηση αυγών μέσα στον καρπό. Οι προνύμφες που εκκολάπτονται, τρέφονται με τη σάρκα του ελαιόκαρπου, δημιουργώντας στοές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα:
🔹 Πτώση άγουρων καρπών.
🔹 Μείωση της ποσότητας και ποιότητας του παραγόμενου λαδιού.
🔹 Δευτερογενείς μολύνσεις από μύκητες και βακτήρια, λόγω της πληγής που προκαλείται.
Οι ζημιές μπορεί να είναι καταστροφικές, ιδιαίτερα σε χρονιές με ευνοϊκές καιρικές συνθήκες (ήπιος καιρός και αυξημένη υγρασία). Ο δάκος μπορεί να δώσει πολλές γενιές μέσα στο έτος, με τον πληθυσμό του να κορυφώνεται συνήθως από τα τέλη καλοκαιριού έως το φθινόπωρο.
Η αντιμετώπισή του βασίζεται:
🔹 Σε συστηματική παρακολούθηση με παγίδες.
🔹 Σε δακοκτονία με δολωματικούς ψεκασμούς ή κάποιες φορές με ευρύτερους ψεκασμούς, όταν οι πληθυσμοί ξεπερνούν τα οικονομικά όρια ζημιάς.
🔹 Σε ορθολογική καλλιεργητική διαχείριση, αποφυγή υπερβολικής λίπανσης και κλαδέματος, καθώς και συγκομιδή όσο πιο νωρίς γίνεται για να μειωθεί ο χρόνος έκθεσης των καρπών.
Ο δάκος της ελιάς έχει μεγάλη ικανότητα προσαρμογής και αναπαραγωγής, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την έγκαιρη και συντονισμένη αντιμετώπισή του σε επίπεδο περιοχής.
